Ik ben er!

Gistermiddag was het dan zo ver; om één uur de auto in richting vliegveld Rotterdam. Eenmaal daar was er nog genoeg tijd voor een bakje koffie en de nodige sigaretten. En tranen natuurlijk, heel veel tranen. En dan besef ik me weer, wil ik dit eigenlijk wel? Doe ik dit eigenlijk wel vrijwillig? Ik weet het niet. Maar goed, rond kwart over vier maar eens inchecken en richting de douane. Eerst natuurlijk iedereen nog een knuffel gegeven, en Damian eigenlijk niet los kunnen laten. Nog meer tranen natuurlijk. Gelukkig kon ik vrij snel boarden, en had ik geen tijd meer om echt na te denken. Anders was ik denk ik terug naar huis gegaan. 

De vlucht zelf ging goed, en ook sneller dan gepland. Ongeveer een kwartier eerder dan de bedoeling was, was ik in Wenen. Natuurlijk zaten er huilende kinderen achter me in het vliegtuig, en was mijn stoel hun boksbal, maar verder alles oké. (Kijk vooral bij de foto's als je cheesy vliegtuigfoto's wilt zien). In de aankomsthal was de taxichauffeur snel gevonden, ook niet moeilijk als hij een bordje met je naam erop vast heeft. Lekker achter de chauffeur aanrennen, die het vliegveld duidelijk heel veel beter kent dan ik, en toen de spullen in de auto. Het adres invoeren op de navigatie, én weg? Nope, de navigatie pakt het adres niet! De chauffeur beslist om maar gewoon te gaan rijden in de richting waarvan hij denkt dat hij moet gaan, alleen op een gegeven moment moet hij toch echt stoppen en op z'n telefoon zoeken waar we heen moeten. Eenmaal de goede wijk gevonden, en iets later ook de goede straat. Maar nu nog het goede gebouw. Volgens mij weet ik waar het is, alleen verstaat de chauffeur amper Engels en rijdt hij volledig de verkeerde kant op. Dan maar vragen aan mensen die we tegen komen. En jahoor, na een minuut of tien in dezelfde straat heen en weer te hebben gereden begrijpt hij eindelijk dat we er al zijn!

Flash forward naar m'n kamer. De kamer is behoorlijk groot, met een eigen badkamer en kleine keuken. Een kleine eettafel, twee (grote) bureaus en natuurlijk de twee eenpersoonsbedden maken de kamer compleet. Mijn kamergenootje, een Russisch meisje dat Dascha (?) heet zit hier al een jaar en blijft haar volledige bachelor hier wonen. We hebben eventjes zitten praten, maar over het algemeen is ze heel stil. Best vreemd voor mij, iemand die gewoon weg loopt zonder te zeggen waarheen of waarvoor. Ach ja, zal wel aan mij liggen.

*WARNING* *Bericht van emotionele aard*

Verder naar later op de avond. Kamergenootje is weg, en ik barst. Ik kan mijn tranen niet bedwingen, en wil maar één ding; naar huis! En ook vanochtend werd ik om kwart voor zes wakker (ik ben vrij vandaag), met het gevoel dat ik hier niet wil zijn. Ik heb hard genoeg gewerkt en gevochten om van mijn depressies af te komen, en met Damian heb ik eindelijk geluk, rust en mijn plekje op de wereld gevonden. Hier heb ik niets of niemand vertrouwds, terwijl ik weet dat ik daar juist behoefte aan heb. 'Het komt allemaal goed', 'Het is gewoon wennen', 'Geef het wat tijd', ja, ik ken deze opmerkingen wel. Maar ik heb er geen behoefte aan. Voor mij voelt het niet alsof het goed gaat komen, alsof ik me hier ooit enigszins thuis zal voelen of gelukkig zal zijn. Ik weet niet hoe ik dit vol ga kunnen houden. Ik wil mezelf niet kapot maken, ik heb er hard genoeg voor gevochten om me weer heel te voelen, en ik wil niet dat deze 'mooie' kans dat allemaal teniet doet. Ik weet zelf dat ik dit niet wil, en dat ik hier niet wil zijn. Maar goed, ik wil anderen nooit teleurstellen, dus ik zet wel eventjes door. Ik kijk het wel aan, en zie wel wat er gebeurd. Maar ik ga niemand beloven dat ik het hier vijf maanden uit kan houden. 

Mijn excuses voor het emotionele berichtje, maar ik wil ook gewoon met jullie delen hoe ik me voel. Ik heb mijn gevoelens te lang opgekropt, en dat werkt voor mij niet. Dus gooi ik het nu maar de wereld in. Kijk maar wat je ermee doet en wat je ervan vindt. Ik ben niet langer bang om mezelf te laten zien.